Նոյեմբերի 16-ին Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը 9-1 հաշվով պարտվեց Պորտուգալիայի ընտրանուն։ Մեր թիմն անճանաչելի էր նախորդ չորս խաղերում անցկացրած խաղերի համեմատ, երբ գրեթե հավասար պայքարում կարողացավ մրցակցել հունգարացիների ու իռլանդացիների դեմ։ Ավելին, մերոնք կարողացան շատ լավ խաղով հաղթել իռլանդացիներին, իսկ մնացած երեք խաղերում նվազագույն հաշվով միայն պարտվեցին, հունգարացիների հետ խաղում նույնիսկ մոտ էին ոչոքի արդյունքին։
Սակայն այսօր անհասկանալի էր, թե ինչու մեր տղաներն այդքան շուտ վայր դրեցին զենքերը, այդքան շուտ կոտրվեցին ու խայտառակ հաշվով տանուլ տվեցին խաղը։
Ամենայն հավանականությամբ, խաղի պատկերը փոխվեց, երբ Արթուր Սերոբյանն աններելի սխալ թույլ տվեց՝ ստեղծելով երկրորդ գոլի առիթը։ Դրանից հետո մեր թիմը սկսեց սխալը սխալի հետեւից թույլ տալ։
Առաջին գոլի դրվագում էլ մեղավոր էր դարպասապահը, ով դարպասի աջ անկյունը փակելու փոխարեն ազատ էր թողել այն տուգանային հարվածի ժամանակ, ինչից էլ օգտվեց մրցակիցը։
Խաղից հետո մեր ավագ մարզիչ Եղիշե Մելիքյանը նշեց, որ հիմնական պարտության պատճառը կապված է թիմի անհատական սխալների, մյուս կողմից՝ հոգեբանորեն նման կարգի մրցակիցների դեմ պայքարելու համար դեռ պատրաստ չլինելու հետ։
Այո, շատ տարօրինակ է, Հունգարիան ու Իռլանդիան կարողացան գլուխ հանել Պորտուգալլիայի նման հզոր մրցակցի դեմ խաղերում, նույնիսկ Իռլանդիան հաղթեց, իսկ Հունգարիան կարողացավ ոչ ոքի կորզել, բայց ահա մեր թիմը պարզապես ջախջախվեց մրցակցի հզոր ճնշման տակ։
Իսկ դա, առաջին հերթին կապված էր դաշտում համարժեք պայքար չմղելու, հաղթանակի համար չմաքառելու հետ։
Ու դեռ լավ է, որ չպարտվեցինք երկնիշ թվով։
Բայց արդյո՞ք դասեր կքաղենք նման անփառունակ հանդիպումներից։
Խոսրով Խլղաթյան