Շարմաղ Հարությունյանը ծնվել է Գեղարքունիքի մարզի Մարտունի համայնքի Վաղաշեն գյուղում։ Տեղի միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո սովորել եւ ավարտել է Երևանի Խաչատուր Աբովյանի անվան պետական մանկավարժական ինստիտուտի Հայոց լեզվի և գրականության ֆակուլտետը։ 1998 թվականից մինչ օրս Հայոց լեզու եւ գրականություն է դասավանդում Մարտունի համայնքի Վարդենիկ գյուղի թիվ 1 հիմնական դպրոցում։ Տպագրել է բանաստեղծական երկու ժողովածու՝ «Լույսի լռություն» եւ «Աշխարհը այս» վերնագրերով։ Ստեղծագործել սկսել է վաղ տարիքից․ նրա ստեղծագործությունները տպագրվել են Մարտունու շրջանային թերթում։ Գրել ՝է նաեւ գիտամանկավարժական հոդվածներ, որոնք տպագրվել են «Հայագիտական հանդես» ամսագրում, «Կրթություն» եւ «Գեղամա աշխարհ» թերթերում։
Արձակ գործերից տպագրվել են «Անդին» ամսագրում։
Ամուսնացած է, ունի երկու երեխա։
Շարմաղ Հարությունյանի բանաստեղծություններում չափազանաց արտահայտիչ է քնարական ոգին՝ շաղախված խոհափիլիսոփայական մտքերով, հնչեղ, պարզ ու զուլալ հայերենով։ Նրա տողերում բոցկլտում են Հայոց համազգային ցավի, մարդկային հոգու տառապանքի երանգները, հաղթանակի ու խաղաղության եզերք հասնելու անրջանքներն ու պատգամները։
Խոսրով Խլղաթյան
***
Ցուրտ լռություն է
շուրթերիդ կարմիր ձյուների վրա,
ու մրսում են մերկ
բառերն անշապիկ…
Հեգ լռությունը խաչաձևվում է
անտարբերության
սնամեջ բնին,
ու ցավախեժը ծորում է խորքից
անկեղև սրտի…
Եվ արևելյան մի թախծոտ քամի
մատներն է քսում
քո սրտից կախված
լարերին վինի.
դու արտասվում ես’
կանաչ աչքերիդ ցոլքերը դեղին
փռելով ցավի
շեկ հորիզոնին…
Ասա՝ դու ինչու՞ սիրտդ
փակեցիր
ու թույլ տվեցիր,
որ հողում թաղեն
լույսդ խնկարկման ու ավետիսի…
Եվ ու՞ր ես գնում՝
մույկերդ թողած
կյանքի հորդահոս ջրերի ափին:
Հիշի՛ր, դարձ չունեն
քայլերը մոլոր.
ջուրը կտանի
մույկերդ լքված…
***
Ավերված իմ
տան
շեմին եմ թողնում
կոշիկներս խեղճ
ու հեռանում եմ
բոբիկ ոտքերով …
Փլված տաճարի խաչքարի
առաջ
բնավեր ու որբ
սի՛րտս եմ թողնում…
Եվ վերադարձի ՝
իմ կանա՜չ- կանա՜չ
հույսերն եմ թողնում
այրված իմ այգու
չոր ծառերի
տակ. …
***
Այս գարունը, այս արևը, այս երկինքը
Ձեզ լինի,
Ծլարձակող մայր բնության սեր-օրհնանքը
Ձեզ լինի:
Վերադարձող կռունկների թևալիքը
Ձեզ լինի,
Գարնանաեռք երանության լույսի ափը
Ձեզ լինի:
Բողբոջ կապած դալար ծառի բարն առաջին
Ձեզ լինի,
Եվ ձյունաշուրթ ծաղիկների բույրը վերջին
Ձեզ լինի:
Նոր գույներով հուրհրատող երկրագունդը
Ձեզ լինի,
Գարնանաշունչ նոր տաղերի ոսկե հունդը
Ձեզ լինի:
Գարնանային երազահունց ցայգն աստղազարդ
Ձեզ լինի,
Եվ վաղորդյան սիրախոստում այգն` իբրև վարդ,
Ձեզ լինի:
Այս գարունը, այս արևը, այս երկինքը
Ձեզ լինի,
Ձեր ծիծաղի ու խնդության ծով բերկրանքը
Ինձ լինի:
***
Ու՞ր են բնակվում մեր երանության
հպարտ ժամերը,
ո՞ր քարանձավի
անհաս ծերպերում,
ո՞ր անձավի մեջ’
մութ ու ահարկու…
Ոչ լապտեր ունեմ,
ոչ էլ՝ արծվի թև,
ես ինչպե՞ս ելնեմ
պատրանքներն ի վեր…
Թռչում են ահա օրերը
փութով,
ինչպես գիշատիչ սրաթև
թռչուն.
նրանց թևերից պոկված մի փետուր
ցավ է նկարում
գալիքի դեմքին…
Ես ժամանակը
չեմ կարող մաղել
սեգ երանության
հույլ մանրահատիկ
անցած ցոլքերը
գտնելու համար…
***
Աներազ թռչունները
ծվարել են կրծքիս տակ.
օրերը ցրտել են
երևի…
Ես աչքերս վաղուց
չեմ հառել
հեռուն.
իմ ներսում այնքան
աղմուկ կա ցավի…
Եվ ի՞նչ են երգում թռչունները
մերկ,
ես չեմ հասկանում.
այնքան նման են
երգն
ու
վերքը…
Ցրտել են,
ցրտել են օրերը,
երևի…
***
Մի’ փակիր աչքերդ,
Ինձ մենակ մի’ թող ,
Ճախրանքի համար
Այլ երկինք չունեմ։
Մատներդ ամուր
Մի՛ հպիր իրար,
Ես ներս մտնելու
Ուրիշ դուռ չունեմ ։
Թևերդ այդպես
Անզոր մի’ կախիր ,
Ես վեր ելնելու
Ուրիշ հույս չունեմ ։
Գիրկդ մի’ փակիր ,
Ինձ անտուն մի՛ թող ,
Բնավորվելու
Ուրիշ տեղ չունեմ ։
Հոգուս տաճարից
Դու մի’ հեռանա ,
Ես քեզնից բացի
Այլ Աստված չունեմ ։
***
Մեռնում են օրերը՝
աչքերում հևքը այգաբացի,
մեռնում են առանց
լացի՝
ներսում պահելով ճիչն
անզորության,
մեռնում են օրերը՝
ափերի մեջ’ մերկ հիշողություն…
Ես բառեր եմ փնտրում ՝
հանդերձելու մերկ մարմինը
մեռած օրերի:
Փխրուն են բառերը բոլոր
ու չեն եզրակարվում,
ինչպես սիրտն այն հիշողության,
ուր վայրկյանները մագիլներ ունեն…
Որտեղ է բացվում Առավոտը,
ու քանի մղոն պիտ քայլի սիրտը,
որ հասնի ա’յն լուսաբացին,
ուր արթնացում կա
Լույսի,
Սիրո,
Կարոտի ու… Կյանքի…
***
Միշտ բաց է կրնկի վրա
տառապանքի երկփեղկ
դուռը
հոգիների համար
քամահալած…
Շեմին՝ սոված կատվի պես,
նվվում է ցավը ՝ աչքերով
մամռակալած…
Բաց է տանիքը ցավի ,
ու ներս են հորդում անձրևներն ածխե՝
ծխաջրի պես վարար հոսելով
ջրհորդաներից անտանիք
հոգու
ու շիջում վտիտ հույսը
վերջնահաս…
Կյանքի քառաթերթ սև տարեգրքից
ջնջվել է վաղուց գարունը ջահել…
Ու՞մ պիտի ապավինի հոգին
ընկեցիկ ,
երբ Աստված ետևից փակել է
հույսի դուռը
ու կրնկի վրա բաց թողել
տառապանքի երկփեղկ
դարպասը…
Շարմաղ Հարությունյան