Կյանքի 99-րդ տարում իր մահկանացուն է կնքել Երեւանի «Արարատ» ֆուտբոլային թիմի նախկին գլխավոր մարզիչ, հայկական ֆուտբոլի լեգենդ Նիկիտա Սիմոնյանը։ Նրա գլխավորությամբ «Արարատ» թիմը 1973 թվականին միանգամից փառքի երկու գագաթնակետի հասավ՝ տիրանալով ԽՍՀՄ գավաթին ու չեմպիոնությանը։
Հիմա դա մարդկանց կարող է թվալ սովորական մի նվաճում, սակայն, իրականում, այն ժամանակներում նման նվաճումը անհնարին թվացող, բարդ խնդիր էր, որը տեղի էր ունենում լուրջ, ծանր մրցակցության պայմաններում։ Դա մոտավորապես այնպիսի խնդիր էր, ինչը հիմա դրվում է մեր հավաքականի առջեւ՝ Եվրոպայի կամ աշխարհի առաջնությունների մասնակցության իրավունք նվաճելու համար, ինչը չի հաջողվում արդեն ավելի քան երեք տասնամյակ։
«Արարատն» առաջինը ճանաչվեց ԽՍՀՄ 15 հանրապետությունների մեջ՝ մրցակցելով ռուսական, ուկրաինական, վրացական, բելոռուսական հզոր թիմերի դեմ։ Այդ նույն թիմի կազմի խաղացողներն էին, որ կարողացան 1975 թվականին Երեւանում հաղթել անգամ Մյունխենի Բավարիային, որի կազմում հանդես էին գալիս աշխարհի ինը չեմպիոններ։
Ու այդ շռնդալից հաջողությունների մեջ հսկայական էր Նիկիտա Սիմոնյանի դերը։
Նիկիտա Սիմոնյանի փառքը, սակայն, սրանով չէր սահմանափակվում։ Նա նաեւ սովետական ու ռուսական ֆուտբոլի լեգենդն է, Մոսկվայի «Սպարտակի» խաղացողն ու մարզիչը, ով բարձրացել է ֆուտբոլային նվաճումների տարբեր աստիճաններով՝ հասնելով համամիութենական ու համաշխարհային ճանաչման։ Նրա գլխավոր նվաճումներից մեկն էլ 1956 թվականի Մելբուռնի Օլիմպիադայում նվաճած ոսկե մեդալն էր ԽՍՀՄ հավաքականի կազմում։
Վերջերս էլ Նիկտա Սիմոնյանն արժանացավ «Ռուսաստանի Դաշնության Աշխատանքի հերոս» բարձրագույն կոչման։
Մենք հպարտորեն ենք երկնային կյանք ճանապարհում մեծանուն, անբասիր, ազնիվ, մարդասեր ու հայրենասեր հայորդուն , ում գործն ու անունը հավերժորեն են ապրելու սերունդների հիշողության մեջ։
«Գեղամա աշխարհ»