Միլենա Դարբինյանը ծնվել է 2006 թվականի հունիսի 12-ին, Գեղարքունիքի մարզկենտրոն Գավառ քաղաքում։ 2021 թվականին ավարտել է Գավառի N 5 հիմնական դպրոցը, 2024 թվականին՝ Գավառի ավագ դպրոցը։ Այժմ սովորում է Գավառի պետական համալսարանի Իրավագիտության բաժնի 2-րդ կուրսում։ Ստեղծագործական առաջին քայլերն արել է դպրոցական տարիներից։
ԱՆՍԱՆՁ ՔԱՄԻՆԵՐ
Անսանձ քամինե՛ր, ինձ սարեր տարեք ,
Որ շնչեմ հովը նրանց բարձունքի,
Անկնթարթորեն ինձ մարգեր տարեք,
Որ արբեմ նրանց բույրով ծաղկալի։
Տարե՛ք շեները` մեր հին, ավերված՝
Առնեմ կարոտը մեր տատ-պապերի,
Ա՜խ,դուք, քամինե՛ր, ինչու՞ չեք ասում՝
Ի՞նչն է խնդիրը համեստ աղերսիս։
Հուժկու քամինե՛ր, ինձ հեռու տարեք,
Որտեղ որ կյանքը կծաղկի սիրուն,
Երկինքը կապույտ բարությամբ լցրեք,
Որ հոգուս իջնի ներդաշնակություն։
Տարեք ինձ այնտեղ, որտեղ հույսեր կան,
Ուր երազները նորեն են ծնվում,
Որտեղ ծառերը սիրտ են հմայում,
Իսկ տերևներն էլ շնչում են թաքուն․․․
Տարե՛ք գետերի ժայռոտ ափերով,
Եվ թող հոսանքն էլ ինձ իր հետ տանի՝
Հոգսերս հանձնեմ ալիքներին բյուր
Ու ինքս էլ դառնամ ակունք աղբյուրի։
***
Դարձիր ձմեռս, ամառդ լինեմ,
Փաթիլի տեսքով դու հալվիր այտիս։
Ես ցուրտ օրերին արևդ լինեմ,
Որ ինձ դիպչելիս ջերմանա հոգիդ։
Եղիր պարտեզիս նարգիզը միակ,
Ու չեմ նկատի վարդը կողքերիս։
Դարձիր թարմ օդս, թող որ քեզ շնչեմ,
Լինես պատգամը ջերմ աղոթքներիս։
Դու եղիր երգս, որ հնչեմ քեզնով,
Ձայնս թող ձուլվի նվագներիդ մեջ։
Մոտ եղիր այնքան, որ լսեմ շունչդ,
Շշնջամ սերս ականջիդ անվերջ։
***
.. Ու ժամանակի խոնավ էջերում
Շատ տողեր ենք մենք սովորել անգիր,
Որոնք դաջվել են մեր ուղեղներում,
Եվ առանց որոնց ապրելն է անմիտ։
Թրջված էջեր կան մեր դարակներում,
Խամրել է նրանց տեսքը առաջվա,
Սակայն իմաստ կար մեր այդ տողերում,
Եվ ժամանակն էր որպես ծեր վկա․․․
Խոնավ էջերը սերմեր են հողում,
Նրանք են դառնում հիմքը պարտեզի,
Եվ պտույտի մեջ հարահոս կյանքի
Սնում է նրանց կաթիլն անձրևի։
Խոնավությունն է անցյալից պատմում,
Ճոճում բառերը քամու մեղմ ձեռքով ․․․
Հմայքն անցյալի մնաց մշուշում՝
Աղոթք հղելով կյանքի ծիլերին․․․
***
ՏԱՏԻԿԻՍ
Սրտիս տակ առնեմ կոպերդ թոշնած,
Բռնեմ ձեռքերդ` կոշտացած հողից,
Գլուխս շոյես, մանկանամ նորեն,
Մի պահ կտրվեմ ես այս բիրտ կյանքից:
Կնճիռներիդ մեջ թող որ ինձ տեսնեմ,
Իմ բաժինն էլ կա ճերմակ մազիդ մեջ,
Բոլորից հոգնած `թող գիրկդ վազեմ,
Գլուխս առնես գուրգուրանքիդ մեջ։
***
Փլատակներից հետո է լինում վերածնունդը ․․․
Տան դեպքում՝ գուցե,
Բայց սրտի դեպքում այլ է փոքր-ինչ,
Սրտի փուլ գալը շատ-շատ է նման
Աշխարհակործան երկրաշարժերի․․․
Այն հիմնահատակ սրբում-ջնջում է
Սիրով լի բոլոր երազ-իղձերդ,
Որ պահում էիր սրտի հնոցում ․․․
Ու կկոցում ես աչքերդ ցավից
Այն անտանելի, որ սողոսկել է խորքերը հոգուդ..․
Փլատակները կտրում են սիրտդ սնող երակն ու արնաքամ անում,
Ու զուր է դառնում ամեն վիրակապ , և դու մարում ես ….
Մարում ես իջնող վերջալույսի պես, որն իր ընթացքում հղացած քանի՜ երազանք ուներ։
Հոգիդ ճեղքվում է անհագուրդ ցավից․․․
իսկ մեզ ասում են թե՝ վերածնունդ….
Երեքշաբթի էր…
Անձրև էր, կարկուտ…
ՄԵՐ ՍԻՐՈ ԱՇՈՒՆԸ
1
Գունեղ աշնան տերևաթափին
Քեզ հետ ծառուղով ես ճեմել կուզեմ,
Հոգիդ շոյող մեղմ իրիկնաքամուց
Իրար խառնվող ծամերդ կուզեմ։
Ունքերը կիտած այն ծեր ուռենու
Ճյուղերից քեզ ես մի պսակ հյուսեմ
Ու աշնանային մեղեդայնությամբ
Իմ պարտեզի մեջ քեզ թագադրեմ։
Ապրենք սիրո մեր վերջին աշունը,
Ու խանդավառվենք գույներով պես-պես,
Երգեմ քեզ համար հոգեբուխ մի երգ,
Դառնաս իմ օդն ու հացը հանապազ։
Աշնան արևից ծվեն գողանամ,
Դեմքիդ ես լուսե երազներ գծեմ,
Որ մութ օրերում, պաղ ու դժնդակ,
Քո տաք հայացքից նորից կյանք առնեմ ։
2
Կանաչ -կարմիր շորը հագին,
Պտտվում է քաղաքում,
Ջերմացնում է սիրտ ու հոգի,
Կարոտներ է բուժում թաքուն։
Սեր է սփռում նա մայթերին,
Գունավորում ամեն բան,
Շատ է անուշ հովը նրա՝
Մեղմիկ քամու մեր աշնան․․․
Շունչ է տալիս դաշտ ու ձորին,
Դարձնում կտավ գունագեղ,
Հմայք տալիս ծառ ու թփին,
Դարձնում աշխարհն այնքնա՜ն շքեղ․․․
Սիրու՜ն աշուն, շուտ -շուտ արի՝
Շալակիդ բերք ու բարիք,
Նուռ — խաղողից գինի քամենք,
Նստենք ուրախ խնջույքի։
3
Արի քայլենք փողոցով հին
Ու օրորվենք աշնան քամուց,
Տերևները հատ-հատ հաշվենք,
Խոսենք չարից, խորհենք բարուց․․․
Անցորդներին ջերմ բարևենք,
Շրջապատենք սիրով լեցուն,
Օրվա տխուր մաղձը ցրենք,
Օրհնենք աշնան մեղմիկ քամուն․․․
Թող սեր շաղ տա նա մայթերին՝
Տերևների գունեղ տեսքով,
Երջանկանան մեր սրտերը,
Աղոթաշունչ սիրո խոսքով։
Միլենա Դարբինյան