Փլատակված տան հողե կույտի մեջ
Մի կապուտաչյա ծաղիկ է աճել,
Ու ցոլացնում է կարոտի մի կանչ,
Դեպի Սուրբ Լույսը ձգվում անարգել։
Ավերակներում լռություն է խուլ՝
Անցյալի ուրախ ճիչերի դիմաց,
Ժամանակն անդարձ հունով է հոսել՝
Իր հետ տանելով թե՛ ծիծաղ, թե լաց։
Ծաղիկն է հիմա մարմինն ու հոգին
Անցյալից եկած ներկա օրերի
Եվ պարզ հուշում է ավերակներին,
Որ լույս գալիք կա, Երկունք կլինի։
Ու նա չի պատմում, փայլում է միայն
Փլված ծածկի տակ, լքված մեկուսի,
Հայացքը հառած բեղմնավոր շողին,
Հույզերը տված ծովին կարոտի։
Իսկ ես ծունր իջած շոյում եմ նրան,
Շուրթերս տանում թարմ առէջներին,
Որ կյանք է սփռել ավերակներին
Եվ շռայլություն՝ գույն ու բույրերի․․․
Երկրպագում եմ այս մի բուռ ծաղկին,
Խոնարհվում նրա տեսքին նազելի,
Որ ցողունի մեջ տիեզերք է պահում,
Ավերների դեմ՝ մայրական ոգի։
․․․Մահ ու ժամանակ նրան չեն հաղթում,
Նա իր սերմերը պահպանել գիտի։
Գիտի՝ ինչպես են Չարքի դեմ կռվում
Աստվածաշնորհ ծիլերը կյանքի։
19․10․2021 թ․
Մարտունի, Մթնաձոր