Արմեն Ավոն ծնվել ու հասակ է առել Արցախի Մարտակերտի շրջանի Վաղուհաս գյուղում։ Դեռ նոր-նոր չափահաս տարիքը բոլորած՝ զենքը ձեռքին մաքառել է հայրենի հողի ազատության համար։ Անցել է Արցախին մոխրացնելու եկած բոլոր աղետալի բոցերի ու արհավիրքների միջով։ Այդքան պատանի ու երիտատասարդ տարիքում տեսել է ավեր, բնաջնջում, եղեռն, գաղթ ու հայրենազրկում, անհուն հոգեկան ու ֆիզիկական տառապանք, բայց նրա սրտից շաւրունակում է բոցկլտալ հայրենասիրության ու հաղթանակի անմար Արեգակը ․․․
Իսկ հիմա նա հոգսւ ողջ թելերով ապրում է հայրենի հողի կորուստն ու անհաղթահարելի կարոտը, որը գրի է վերածում՝ հավասար հայ դասական բանաստեղծների քերթվածքներին։
Չարենցի տողերում բանաստեղծական ասելիքը ձեւակերպված է այսպես․
“Քեզ խաբել են ու թքել են երեսիդ․․․՛՛ ։
Իսկ ահա Արմեն Ավոն այս տողերով է դիմում ապրողներիս՝ կսկիծների միջից ցոլացնելով սիրո ու արարչագործ զորության երգը, իր ժողովրդի անաղարտ երազանքի բովանդակությունը։
Ավո ազգանունը սոսկ գրական անվանում է, որը նշանակում է՝ Արվախի վիրավոր որդի։
Վայելեք ու անգիր արեք հայրենաշունչ այս բանաստեղծությունը։
Խոսրով Խլղաթյան
Քեզ ավերել են ու թողել մենակ,
Եվ արյունաքամ քո վերքերից դեռ
Ծորում է արյուն՝ որպես հուշերի
Անմոռանալի բեկորներն անմեռ,
Ու մոխիրներից դու քանի՜ անգամ
Եվ քանի՜ անգամ քո որդիների
Թափված արյունից հառնել ես որպես
Զարթոնք ու փյունիկ,
Իմ ցորենագույն, իմ ցորենապաշտ,
Իմ հի՜ն հայրենիք։
Ու երբ շուրթերիս առաջին անգամ
Մեղրահացի պես՝ քաղցր ու թովիչ,
Բառեր էին պայթում,
Եվ շիկահողի խորհուրդն էր խոսում
Հանդից տուն դարձած հորս ձեռքերին,
Ու մայրս՝ որպես քո արևը սուրբ,
Ինձ գիրկն էր առել վաղ առավոտվա
Արծաթե ցողի երազով անշեջ,
Դու ի՛մը եղար հավատի նման,
Բույրով մայրենի,
Իմ ցորենագույն, իմ ցորենապաշտ,
Իմ հի՜ն հայրենիք։
Դու՝ կապու՜յտ, կապու՜յտ երազի նշխար,
Իմ խղճի սափոր, իմ հավատի տենչ,
Իմ կյանքի միակ կուռք ու խնդություն,
Խավար օրերի փրկություն միակ,
Անցած հուշերի լուսե արահետ,
Անեղծ ու վճիտ մայրական հայացք,
Հայրական խրատ…և տուն ու տանիք,
Իմ ցորենագույն, իմ ցորենապաշտ,
Իմ հի՜ն հայրենիք։
Արմեն Ավո